Dieke de Jong

Mijn naam is Dieke de Jong ( Welsum, 1959). Ik ben moeder van 3 dochters en woon met mijn gezin in Delft. Ik ben als gitarist en gitaardocent werkzaam in Delft en Leiden. Muziek is voor mij de creatieve wind die aan het leven kleur en beweging geeft.

Ik wil lessen geven die inspireren. Vooral bijzondere mensen, mogelijk met een handicap, hebben mijn speciale aandacht.
Vorig jaar kreeg ik een burn-out, en het bleek dat een onverwerkt trauma daar mede de oorzaak van was.
Op vijf, zes jarige leeftijd ben ik onder bedreiging verkracht door een vreemde. Omdat ik zo jong was, had ik geen woorden voor wat er gebeurd was, en kon het aan niemand vertellen. Ook speelde daarbij angst een grote rol: angst om gestraft te worden (door de dader) als ik het zou vertellen.

Door de ontdekking dat deze gebeurtenis nog steeds als een trauma in mij ondergronds werkzaam was, begreep ik steeds meer mijn terugkerende depressies, angstgevoelens en een basisgevoel van eenzaamheid en verlatenheid. Hierdoor ging ik de gedichten, die ik al jaren schrijf, in een heel ander licht zien en kon ik mijzelf beter begrijpen. Ik kreeg het idee om deze gedichten te delen: misschien zou dat ook anderen kunnen helpen, al was het maar door de herkenning en erkenning van onbegrepen emoties.

Het uitgeven van de gedichten heeft veel teweeggebracht: ik moest wel aan mijn ouders en andere familieleden vertellen wat mij was overkomen, lang geleden. Na 48 jaar zwijgen had ik de dwang van de naderende presentatie van het boekje nodig om hieraan te beginnen. Maar wat heeft het me goed gedaan. Voor mij heeft het schrijven, muziek maken veel betekenis: kunst transformeert, een emotie krijgt een bepaalde vorm, wordt verteerd door het scheppende proces. Dan is het klaar, maar het is nog niet af. Want de communicatie naar buiten, die ontbreekt nog.

Kunst vraagt erom bekeken, gelezen, gevoeld, gehoord te worden. Het naar buiten brengen van de getransformeerde emotie brengt verbinding tot stand. Verbinding met de buitenwereld, met jezelf, met je leven. Natuurlijk is het fijn en bevestigend wanneer mensen het omarmen. En toch is dat niet hetgeen waar het om gaat. Het gaat om het naar buiten dragen, er niet zelf mee blijven zitten op een eiland, maar durven de ramen en deuren open te gooien. Dat is de kern.

Hoe je ook met een trauma omgaat, er is altijd wel een deur die bij jou past, waardoor jij een manier vindt om verder te kunnen gaan. Wat ik geleerd heb, is dat de overtuiging dat ik het alleen moest verwerken in mijzelf, een valse overtuiging was ingegeven door angst. Angst om ermee naar buiten te komen. Ik hield mijzelf daarmee enorm voor de gek. Er mee worstelen, wel vertellen, wel mijn pijnpunten serieus nemen werkt bevrijdend, en zo wordt mijn leven weer van mij.