|
|
|
Welkom bij de zevende nieuwsbrief van Stichting Kunst uit geweld. Wij willen je bedanken voor je interesse in onze Stichting in de afgelopen periode.
|
|
Er gebeurt veel om ons heen in de wereld waarin wij leven. Soms is het moeilijk om niet de neiging te hebben een deken over je hoofd te trekken en je in een hoekje terug te trekken. Telkens vind ik het onvoorstelbaar wat mensen elkaar kunnen aandoen. Op grote en op kleine schaal. Wat leed in een mensenleven doet, daarvan getuigt ook in deze nieuwsbrief een kunstenaar op eigen wijze. Therese getuigt van haar levensverhaal. Ik ben zeer onder de indruk geraakt van wat zij deelt met haar tekeningen en nu ook met haar schrijven. Het is zo belangrijk dat verhalen gedeeld en verteld worden. Niet alleen voor onszelf, maar juist ook omdat kinderen niet zelf nee kunnen zeggen. De gevolgen zijn zo immens. In aanloop naar de Week tegen kindermishandeling zou ik willen zeggen: wees alert op kinderen in je omgeving. Wees zuinig op elkaar. En laat het geweld stoppen.
|
Mocht je verder willen afzien van het lezen van onze nieuwsbrief dan kun je onderaan deze nieuwsbrief je ook afmelden.
|
|
|
|
|
Kunstenaar in de spotlight
|
|
|
|
|
Kindertehuis en ander leed
|
|
Esther vroeg me of ik iets over mezelf wilde vertellen voor deze nieuwsbrief. Dat ga ik proberen. Laat ik me even voorstellen. Ik ben Therese en inmiddels 67 jaar.
|
|
Ik was 3 jaar toen ik wegens ziekte van mijn moeder voor een tijdje in een katholiek tehuis terecht kwam en daar in aanraking kwam met misbruik en ernstige mishandeling, gebeurtenissen waar een klein kind niet mee te maken hoort te hebben.
|
|
Eenmaal weer thuis ging het leven verder. Er hing veel spanning in huis.
|
Ik was een beweeglijk kind, hield van buiten spelen, binnen voelde ik me niet prettig en naarmate ik ouder werd steeds vaker opgesloten en bang Ik was erg nerveus, had vaak nachtmerries, maar men zag dit alles als iets van mijn karakter. Ik heb vaak moeten horen dat ik niet normaal was, het lag dus aan mezelf.
|
|
Op mijn 16e nam mijn moeder me mee naar een psychiater. Zijn conclusie was dat er met mij niets mis was, maar dat het beter was als ik mijn ouderlijk huis zou verlaten. Het antwoord van mijn moeder was duidelijk...'over mijn lijk'. Gelukkig hoefde het zover niet gekomen. Ik ben uiteindelijk op kamers gaan wonen.
|
|
Mijn jeugd heeft veel sporen nagelaten. Ik leefde al jong met beperkingen. Dat heeft me een 'normaal' leven ontnomen. Een werkzaam leven, kinderen, reizen.
|
|
Vanaf 2010 werd er onderzoek gedaan naar de misstanden in de kerkelijke instellingen. Ik heb melding gedaan van de gebeurtenissen waar ik mee te maken heb gehad. (commissie Deetman) Misbruik , mishandeling, waarvan ik ergens dacht/hoopte dat het fantasie was. Het was dan ook vreselijk eng voor me om mijn melding te doen, ik nam nogal een risico om afgewezen te worden.
|
|
Ik heb gesprekken gehad en alles kunnen vertellen wat er bij me speelde. Tot mijn schrik en verbazing werd mijn verhaal geaccepteerd. Het bleken herkenbare feiten. Uiteindelijk is mijn melding ook opgenomen in het rapport van de commissie. Het is erkend en die erkenning heeft veel losgemaakt bij me.
|
De periode van de onderzoeken is een periode van vier jaar geweest waarin ik mezelf opnieuw moest uitvinden, nu met een complete geschiedenis van afschuwelijke gebeurtenissen en de gevolgen ervan in mijn leven.
|
|
Niet vooruit gaan is eigen schuld?
|
Eindelijk kon ik aan verwerking beginnen maar dat bleek heftiger dan ik had verwacht. Ik kwam via mijn huisarts bij een therapeut terecht die me werd voorgesteld als traumatherapeut. Ik wist niet wat ik kon verwachten, niet van mezelf en niet van de therapie. Ik gaf me over aan de gesprekken maar na 2 jaar praten voelde ik me uitgeput en was mijn hoofd te vol. Ik heb een pauze genomen en dat viel niet goed bij deze vrouw. Volgens deze therapeute was het mijn eigen schuld dat ik niet vooruit ging.
|
|
CPTSS en de juiste behandeling
|
|
Ik heb toen contact met Celevt genomen en een gesprek gehad, waar werd geconstateerd dat ik niet behandeld was. De gesprekken die ik elke week had waren niet meer dan dat, gesprekken.
|
|
Inmiddels ben ik een aantal jaren verder en volg ik sinds 2016 therapie bij een betrouwbare en ervaren therapeute. Ik heb de diagnose complex PTSS wegens vroeg kinderlijk trauma. Inmiddels heb ik meer begrip van mijn getraumatiseerde systeem. Ik ben veel gevoelens tegen gekomen waar ik me eerder niet bewust van was; boosheid, eenzaamheid, schaamte, schuld, machteloosheid, verlorenheid. Een heel pakket wat geaccepteerd en verwerkt moest worden.
|
Het is geen makkelijke weg, meer een smal kronkelend paadje. Het thema van mijn leven gaat over onveiligheid, eenzaamheid, verlating en dood. Als kind van 3 kon ik nog geen stap terug nemen om naar de gebeurtenissen te kijken. Als jong kind bén je je gevoel. Nog altijd lijken bepaalde gebeurtenissen te groot voor me te zijn.
|
|
Ik mag er zijn met wat ik voel
|
|
Binnen de therapie kijken we naar deze gevoelens, de enorme angst, en verlorenheid zoals ik die gekend heb. Ik zie ze en probeer ze door me heen te laten gaan, maar het is lastig. De realiteit van nu is er ook nog en door m’n huidige omstandigheden ervaar ik niet de veiligheid die ik nodig heb om het kind in me te doen geloven dat ik veilig ben.
|
|
Het besef groeit, dat we als mens krachtig zijn, als we onszelf maar kunnen begrijpen, dùrven voelen, nieuwsgierig blijven naar het leven en bewust willen worden van onze natuur.
|
Ik heb vaak mijn hoofd moeten buigen tijdens periodes waarin ik me uitgeput, eenzaam en verloren voelde. De eenzaamheid is wel een dingetje. Onwetendheid, onbegrip, vooroordelen en oordelen vanuit de omgeving spelen daarin een grote rol. Te vaak mijn mond moeten houden. Een smalle weg dus.
|
|
Een heel leven vechten en nu mogen leven èn natuurlijk de Kunst
|
|
Ik ben nu 67 en heb na een leven in de bijstand met zijn schaamte en onvrijheid nu mijn AOW. Ik ben nu vrij, maar moet er nog wel aan wennen. Ik bouw aan plannen voor de rest van mijn leven. Werk aan luisteren naar de signalen in me, en van mijn lichaam die mijn grenzen bewaakt. De ene keer gaat het beter dan de andere keer.
|
|
Het is moeilijk om wat ik niet geleerd heb te herkennen. Mezelf laten zien en horen. De overtuiging voelen dat ook ik een plek op deze wereldbol heb, dat ik er mag zijn. Het lijkt zo simpel, maar toch....
|
|
Ik ben blij met het deel van mezelf wat oké is. Best een groot deel, denk ik. Ik heb me jaren met de schone kunsten bezig houden. Tekenen was mijn werk, ik gaf les en exposeerde ook vaak, ik vond het heerlijk. Helaas is alles abrupt tot stilstand gekomen toen ik in 1995 voor het eerst met een oude herinnering geconfronteerd werd. Ik liep toen bij het Riagg en ik had de diagnose PTSS gekregen. De gesprekken die ik er had maakte dat er iets loskwam in me, met dus enorme gevolgen. Ik viel genadeloos in een zware burn-out, mijn lichaam stopte ermee. In die tijd was PTSS een vaag en vrij onbekend iets. Het was een eenzame, moeilijke en zware weg om weer te leren functioneren. Maar functioneren is nog iets anders dan ten volle leven.
|
Na een paar jaar kon ik wel weer tekenen maar door omstandigheden kwam dit uiteindelijk toch op een laag pitje te staan. Ik heb tekeningen kunnen maken i.v.m. mijn traumatiek, een aantal staan er op de site van Kunst uit geweld. Expliciete uitdrukkingen van gebeurtenissen die er hebben plaats gevonden.
|
|
Als ik nu mijn potloden pak dan teken ik graag vrolijke plaatjes waarin de gezelligheid voorop staat. Een wereld die ook in me zit. Vrolijkheid, speels, een wereld met kleur en mogelijkheden. Wie wil er nu niet spelen tussen snoep en dartelen tussen de konijntjes.
|
|
Dit is mijn verhaal en ik wens iedereen in zijn of haar omstandigheden kracht en moed toe
|
|
|
|
|
Foto: Deze tekening gaat over vroegkinderlijk trauma en maakte ik tijdens traumatherapie. De tekening is van de vrouw met een scheur door haar lichaam, waar het kleintje in me voorzichtig naar buiten kijkt. Ik probeer gevoelsherinneringen te begrijpen. Het vergeten kind wordt een beetje bevrijd. Langzaam besefte ik toen ook de verscheuring in mezelf.
|
|
|
|
De tekening van het kleine kindje, panisch....dat is zoals ik mezelf ervaar als ik aan het tehuis denk. Zo ongelooflijk bang in dat duistere oord met schreeuwende kinderen, de harde liefdeloosheid van de nonnen, de jongens die me belaagden.
|
|
|
|
De tekening van het kind op de wereldbol. Ja die grote wereld waar ik me in mag bewegen met bewustwording van een beschadigd leven. Ik ben me daar n groot deel van m'n leven niet bewust van geweest. Ik leefde met m'n beperkingen totdat het niet meer ging. De illusie brak....dat is de leeggelopen kleine wereldbol in haar hand. De wereld werd ineens heel groot en bedreigend. Het leven heel groot en ja, m'n benen te wankel.
|
|
|
|
De laatste tekening is de eenzaamheid binnen een wereld met gewone mensen die allemaal hun ding doen. Eenzaamheid, er niet bijhoren. Iedereen lijkt zo makkelijk met het leven om te gaan en ik heb me met mijn mobiele beperking, t 'anders' zijn altijd zo afgescheiden gevoeld. Mensen gingen bij elkaar op bezoek, op vakantie, naar 'n concert, met vriendinnen op pad, ik kon dat allemaal niet en ik wist niet waarom. Na m'n scheiding ben ik volop gaan tekenen en kreeg ik 'n paar keer 'n kans om boeken te illustreren. Ik probeerde naar de uitgever te komen maar toen ik onderweg was op mijn brommertje, liep ik vast, ik kon niet meer voor of achteruit. M'n brommer stopte ermee en mijn hoofd ook. Ik was Op. Kansen verkeken. Ik ben daarna direct naar het Riagg gegaan en vanaf toen probeerde er iets in me bewust te worden. Dat was het begin van 'n lange weg .....
|
|
|
|
|
|
|
|
20 september Tentoonstelling en lezing op de Dag voor Doktersassistenten in Noord-Limburg 2023
|
Cohesie huisartsenzorg Noord-Limburg had op 20 september voor haar doktersassistenten en POH-medewerkers een trainingsdag georganiseerd en het was een speciale Vrouwendag. Alle onderwerpen van menstruatie tot en met de overgang werden deze dag behandeld, inclusief het thema seksueel misbruik. En voor dat laatste mochten wij als Stichting een lezing en tentoonstelling verzorgen. Ik heb getracht in te zoomen op alle moeiten en problemen die opkomen wanneer je als kind of (jonge) vrouw seksueel misbruik mee hebt gemaakt. En dat is veel. Je lichaam voelt immers niet meer als van jou. Je voelt je een vreemde voor jezelf. Je identiteit en intimiteit is je afgenomen. En dan met concrete vragen langsgaan bij je huisarts kan een enorme klus zijn. Ik heb er zelf ook jaren over gedaan om dat te leren. Maar het kan wel. Met veel geduld is het mij gelukt. Ook van de kant van een geduldige huisarts. Daar hebben we het samen over gehad. Is er tijd? En geduld? En wat levert het dan op van beide kanten? Want mijn overtuiging is dat investeren aan de voorkant heel veel kan opleveren voor patiënt en professional. Een goede samenwerking loont. In ieder geval was dit een heel waardevolle middag.
|
|
|
|
Wat houdt ons bezig?
|
|
|
|
In kleine kring komt een groepje vrouwen bij elkaar om te spreken over de gevolgen van hun ervaringen van seksueel misbruik. We ervaren bij elkaar steun, kracht en veiligheid. Zaken die we in ons leven zoveel gemist hebben. Daarnaast is het zo fijn om begrip te ervaren en erkenning van je verhaal, iemand die naar je wil luisteren.
|
|
We komen nu nog bij elkaar bij Esther thuis. Als de groep groter wordt verhuizen we naar een andere locatie. Voor meer info mail esther@kunstuitgeweld.nl . Mocht je deel willen nemen, dan krijg je eerst een welkomstgesprek om je te informeren over het hoe wat waarom van de groep.
|
|
|
-Workshop met bibliotheek AanZet in Sliedrecht
|
|
|
We zijn bezig om een workshop voor te bereiden in samenwerking met Bibliotheek AanZet in Sliedrecht tijdens Orange The World 2023. Het is bedoeld voor vrouwen die uit een situatie komen van welke vorm van geweld dan ook. Het is fijn om vanuit je eigen emotie aan de slag te gaan maar toch ook te kijken of je die emotie misschien om kan buigen naar een gevoel waar je naar verlangt. Want we willen allemaal graag aangesproken worden in onze kracht, of verlangen naar een moment van rust. Tijdens de workshop gaan we daarnaar op zoek door middel van het materiaal waarmee we werken. Wil jij meedoen? Meld je dan aan via esther@kunstuitgeweld.nl
|
|
De precieze datum en tijd spreken we nog af.
|
|
|
Onze website is nu internationaal!
|
|
Sinds enkele maanden kan met één druk op de knop elke tekst van onze website gelezen worden in vier verschillende talen: NE-EN-FR-DE!
|
Een enorme vooruitgang. We zijn onze webmaster Frans dan ook enorm dankbaar voor het omzetten van de website hiervoor. Aanleiding was de recente samenwerking met Cambridge University. Daarover zo dadelijk meer.
|
|
|
-Samenwerking met Cambridge University
|
|
|
Dissociatieve symptomen laten zich niet goed klinisch diagnosticeren. Daar weten velen van jullie alles vanaf. Cambridge University heeft nu een website ontwikkeld waarop een aantal artikelen staan, waar mensen kennis kunnen halen en delen over dissociatieve symptomen. Het kunstwerk Puzzel van Esther Veerman is als voorbeeld gebruikt om te laten zien hoe complex een dissociatieve stoornis doorwerkt in het brein en in het lichaam. Ik heb er ook een blog over geprobeerd te schrijven die verderop ook te lezen is. Het is fantastisch dat CU dit voor elkaar heeft gekregen. Wellicht is het bruikbaar voor psychiaters en therapeuten bij de behandeling van iemand met een dissociatieve stoornis. https://www.cambridge.org/core/journals/bjpsych-open/biomarkers-of-dissociation-themed-series
|
|
|
|
-Podcast over dissociatieve stoornissen
|
|
Ter ondersteuning van het hele verhaal over dissociatieve stoornissen heeft Esther getracht twee podcasts te maken over haar leven en de gevolgen van het seksueel misbruik. Maar voor al ook haar weg van herstel en de kunst. De podcasts zijn in het Engels. Esther beschrijft haar leven aan de hand van haar kunst. De links zijn hier bijgevoegd.
|
|
|
|
Uit de coulissen
|
|
Hallo, mijn naam is Janneke Leeflang. Ik ben sinds 2016 bestuurslid van de Stichting Kunst uit Geweld. In Vriezenveen leerde ik Esther kennen en zo raakte ik betrokken bij de Stichting Kunst uit Geweld.
|
|
Ik ben moeder en oma, ik kan mij heel rijk voelen met ons grote gezin. In mijn vrije tijd vind ik het fijn om buiten te zijn, te wandelen te lezen en te ontspannen door yoga.
|
|
In mijn werk heb ik te maken (gehad) met de gevolgen van huiselijk en seksueel geweld, ik heb gewerkt als hulpverlener in de vrouwenopvang en later bij het Leger des Heils in verschillende functies, als leidinggevende en gezinscoach. Op dit moment heb ik samen met mijn man een gezinshuis. De kinderen die wij opvangen wonen langdurig bij ons.
|
|
Het werk van de Stichting Kunst uit Geweld draag ik een warm hart toe, ik denk dat, het je kunnen uitten, erg helpend kan zijn in het proces van omgaan met trauma en heling.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
