|
|
|
Welkom bij de zesde nieuwsbrief van Stichting Kunst uit geweld. Wij willen je bedanken voor je interesse in onze Stichting in de afgelopen periode.
|
|
| Onze nieuwsbrief staat dit jaar in het teken van een nieuw begin. Het afgelopen jaar is er veel gebeurd: Het 10 jarig bestaan ligt achter ons, maar daarna sloop er in het gezin van Esther Veerman zomaar heel veel ziekte en noodlot binnen. We vertellen er in de Nieuwsbrief wat meer over. Ook willen we aandacht geven aan een van onze kunstenaars en vooruitblikken naar een nieuw begin en voortgang voor onze Stichting. |
Mocht je verder willen afzien van het lezen van onze nieuwsbrief dan kun je onderaan deze nieuwsbrief je ook afmelden.
|
|
Kunstenaar in de spotlight
|
|
|
Er is mij gevraagd een stukje te schrijven over mijzelf.
|
|
Ik dacht, dat durf ik wel en wil ik wel en doe ik wel.
|
|
Daarvoor heb ik 3 redenen.
|
|
Eén daarvan is dat ik met mijn verhaal een stukje naar buiten wil treden in wat mij is overkomen in mijn verleden.
|
|
Ik stap hiermee een stukje uit mijn cocon. En dat voelt goed.
|
|
Reden twee is, dat ik daarnaast anderen wil bereiken met mijn verhaal. Mensen die ook seksueel zijn misbruikt, of zelfs nog seksueel worden misbruikt.
|
Er werd mij verteld tijdens mijn therapie (reden drie), dat ik een schat aan informatie bezat, waar ik een ander mee zou kunnen motiveren. Dus de keus om mijn verhaal te vertellen was om ook deze reden, snel gemaakt.
|
|
Het is echt voor jezelf opkomen en voor jezelf gaan staan. Dat kan niemand anders voor jou zo doen, als jij zelf.
|
|
Voor mijzelf gaan staan en aan mijzelf werken doe ik door mijn verhaal te vertellen en therapie te volgen. Tekenen en schilderen en beelden maken van het misbruik zelf.
|
Triest eigenlijk om te zien als ik kijk naar mijn creaties. Ik neem ze regelmatig mee naar therapie en gebruik ze ook tijdens mijn therapiesessie. Het draagt helend bij aan mijn verwerking proces.
|
Ik heet Marianne en ben 68 jaar. Ik ben getrouwd geweest en ik ben weer gescheiden. Uit dat huwelijk zijn drie kinderen geboren.
|
Ik woon al bijna weer 30 jaar samen. Samen hebben we vijf lieve kinderen en vijf schattige kleinkinderen. Als alles thuis is, dan is het huis dus vol.
|
Eén van de gevolgen van het seksueel misbruik is, dat ik niet de moeder geweest ben, die ik wilde zijn en ik mijn huidige partner ook te kort deed. Ik vind het nog moeilijk om een volledige partner en moeder te zijn. En daar heb ik soms geen woorden voor, hoe dat voelt.
|
|
Ik ben seksueel misbruikt en affectief verwaarloosd vanaf mijn vierde à vijfde jaar: lang… veel te lang.
|
|
Seksueel misbruikt door mijn halfbroer en broer. Seksueel misbruikt en mishandeld door mijn moeder nadat mijn vader overleed. Daarnaast waren er nog andere mannen voor mijn tiende jaar, die misbruik maakte van mijn lichaam. Op mijn 14 jaar seksueel misbruikt door een arts. Het misbruik van de arts hakte erin. Hij moest immers toch een vertrouwenspersoon voor mij zijn?
|
|
Af en toe denk ik wel eens. Stond het op mijn voorhoofd of zo, van..........Pak me maar.
|
Tijdens het seksueel misbruik is bovendien fysiek geweld gebruikt. Er is mij door hen fysiek pijn gedaan. Daarbij weet ik nog dat ik als kindje van zes of zeven jaar een gesprek had met een maatschappelijk werkster. Ik weet nog precies waar ik zat en in welke kamer. Die ruimte/kamer bestaat nog steeds. Ik plaste nog in mijn bed. Ik heb haar toen dingen verteld die met mij gebeurden. Zij heeft niets met mijn getuigenis gedaan: het misbruik ging gewoon door. En ook het bedplassen is nog lang doorgegaan.
|
|
De pijn en verdriet mocht niet gezien en gehoord worden. Dat werd onderdrukt, gesmoord en afgestraft.
|
Het gevolg was dat ik ging zwijgen een overlevingsstrategie ontwikkelde. Ik was nog heel jong waarin ik merkte dat ik niet meer bij het seksueel misbruik aanwezig was en geen contact meer had met mijn lichaam. Ik voelde geen pijn en verdriet meer. Het gebeurde buiten mij om. Ik noem dat nu zelf. Ik ging uit mijn lichaam.
|
|
Met mijn verstand en theorie weet ik hoe het werkt en snap ik het. Gevoelsmatig is dit soms nog moeilijk, om het zo te zien en te voelen.
|
|
En met het seksueel misbruik weet ik ook, dat het mijn schuld niet was, ik was nog klein en wist niet anders.
|
|
Ik heb drie kinderen gebaard, zonder ook maar een kik gegeven te hebben. Ik kreeg te horen, dat ik wel geluid mocht maken en mocht zeggen dat ik pijn had. Dat kwam niet bij me op. Dat was onbekend voor mij.
|
|
En soms vind ik dat nog moeilijk. Fysieke pijn mag er niet zijn. En wat is pijn? Hoe hoog is die pijngrens dan? Alsof dat er wat aan toe doet. Pijn is pijn zou je zeggen.
|
En anderzijds, Mijn lichaam reageerde af en toe op het seksueel misbruik. Ik voelde schuld en schaamte en ongeloof. Dit is een moeilijk stuk. Die schuld en schaamte is soms nog aanwezig. Ook al was het niet mijn schuld, zeggen ze dan. En ergens weet ik dat.
|
|
Op een latere leeftijd kreeg ik keelkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren in de hals.
|
|
Een bijzondere vorm van kanker in de keel.
|
|
Niet voor niets dat dit keelkanker werd. Het keelgebied staat voor uiten in de alternatieve geneeswijze. En dat was afgesloten van mijn lichaam. Ik was niet ziek op het moment dat er een gezwel werd waargenomen. De ziekte sloop mijn lichaam binnen en toen werd ik ziek. Het voelde alsof zelfs mijn lichaam mij niet meer wilde.
|
En dat was een gevecht. Een gevecht met mezelf. Ik overwon mijn kanker.
|
|
Het is nog hard worstelen met mijn lichamelijke en emotionele facetten.
|
|
Het soms niet weten ....Hoe moet dat dan. Hoe moet ik dat doen.
|
|
Ik heb wel geleerd om te overleven, en overleven is een eenzaam bestaan.
|
|
Maar ik heb niet geleerd om te leven.
|
|
Voel ik mij soms rijk. Maf toch.
|
Een vrouw die er nog is ondanks het verleden waarin mij veel is ontnomen. Dat zegt wat over mijn ik. Dan moet je toch sterk zijn.
|
|
En soms kan ik dat voelen. En dat ik ook een goed persoon ben, die lief en warm kan zijn naar anderen.
|
|
Dus naar buiten toe treden en voor jezelf gaan staan levert je wat op.
|
|
En ieder mag het in zijn tempo doen en op zijn eigen manier. Maar maak een begin.
|
Ik ben nog in therapie en met mijn tekenen en schilderen en mijn beelden maken is alles in progressie. Fijn om dat te ervaren.
|
Ik besta en ben het waard
|
|
Ik hoop met mijn stukje, dat ik wat lucht, hoop aan jullie kan geven en dat ik jullie kan motiveren om voor jezelf te gaan staan.
|
|
Want ik ben blij dat ik besta en het waard ben om te bestaan.
|
|
Maar daar heeft ieder recht op. En ieder mag met zijn verhaal en eigen proces bestaan.
|
|
Maar daar moet je wel wat voor doen. En dat is rechtop gaan staan en die stap nemen.
|
|
Het is mij ook gelukt en ik weet zeker dat het jullie ook lukt. Daar ben je sterk genoeg voor. Kijk eens wat je al bereikt hebt.
|
|
Laat je zien en horen stukje voor stukje, beetje bij beetje.
|
|
Ik hoor jullie zeggen: dat is makkelijker gezegd dan gedaan, of dat kan ik niet of dat durf ik niet.
|
Maar kijk naar mij. 68 jaar en ik ben er nog en mag van mezelf bestaan.
|
|
|
Leeg, een groot gat. Een gevoel alsof het onderlichaam weg is. Geen contact.
|
|
|
|
Mijn masker mag af bij vertrouwde mensen
|
|
|
|
Ik ben begonnen met het maken van verbinding met het kind in mij en naar buiten toe.
|
|
|
|
Zo had het eruit moeten zien. Kinderen veilig bij moeder
|
|
|
Een schreeuw naar buiten. Alleen... er komt geen geluid uit.
|
|
|
|
|
|
Terugblik
|
- Synode 12 november 2022
|
|
|
Ons boek "Kracht uit geweld, trauma in beeld door lotgenoten" is 12 november 2022 aangeboden aan de scriba van de Synode (landelijke vergadering) van de Protestantse Kerk in Nederland. Op deze dag stond bij hen namelijk op de agenda een beleidsstuk over seksueel misbruik en hoe daarmee om te gaan binnen kerkelijke gemeenten. Sinds 1999 houden Alexander en ik ons daar ook al mee bezig. We waren toen ook al aanwezig op zo'n grote vergadering waar het onderwerp ook uitgebreid werd besproken.
|
Sindsdien is er best wat werk verzet binnen de kerk om mensen te helpen die bijvoorbeeld misbruikt zijn door iemand die een functie had als dominee of ouderling. Maar meerderen die het boek hadden geschreven vonden dat er nog meer aandacht moest komen voor alle slachtoffers ook binnen de kerk. Vandaar dat we graag ons boek wilden presenteren. Uiteindelijk is het boek wel overhandigd en is het kunstwerk van Ully (Trianda Yuliasti) op een groot scherm vertoond met het voorlezen van een citaat uit haar stuk tekst. Binnen de beschikbare tijd waren we hier al heel blij mee.
|
|
|
|
foto: in het midden scriba René de Reuver van de Protestantse Kerk in Nederland
|
|
|
wat was
|
|
- Online tentoonstelling op onze website
|
|
Van begin oktober tot 10 december 2022 hebben we een fantastische online tentoonstelling gehouden met als thema: "Mag ik bestaan!" Deelnemers waren Chantal von Glahn, Marianne Borremans, Hanny Lynch, Janneke Nijboer, Therese Poppen en Esther Veerman.
|
|
De afbeelding is van Hanny Lynch, haar gedicht en de betekenisvolle verwerking daarvan. Tevens verwerkt in het boek Kracht uit geweld.
|
|
|
|
|
Een nieuw begin
|
|
|
De zomer die volgde op het uitkomen van ons boek was lang en warm. Voor mij als longpatiënt kwam de herfst een paar weken te laat en ik werd opgenomen in het ziekenhuis met uitputting en benauwdheid. Een poosje daarna stond de ambulance nogmaals aan de deur vanwege corona. De vaccinatie-oproep kwam net een week te laat in de brievenbus. Wat wel vaker wordt gezegd, is dat iemands conditie flink achteruitgaat met elke dag dat iemand in een ziekenhuisbed verblijft en dat geldt zeker ook voor een chronisch zieke patiënt. Of dat een rol heeft gespeeld weet ik niet, maar feit is dat ik 27 oktober lelijk ten val ben gekomen en mijn bovenarm/elleboog heb verbrijzeld. Een week later hebben twee chirurgen geprobeerd het gewricht te reconstrueren.
|
Precies drie weken na die operatie werkte Alexander nog lang na aan een preek op zaterdagavond. Om tien over één in de nacht hoorde ik een harde klap. Alexander bleek met stoel en al omgevallen te zijn. Achteraf een scheur in de binnenwand van zijn aorta. Een vreselijke nacht en dag volgden waarin we in onzekerheid en angst leefden om Alexander te verliezen. Nu zijn we enkele maanden verder en intens dankbaar dat we elkaar nog hebben en Alexander leeft. Bovendien is hij weer voorzichtig begonnen met reïntegratie van zijn werk. We zijn door veel mensen geholpen en ondersteund de afgelopen periode. Zij voelen als engelen om ons heen.
|
|
|
Schilderij: Jacob in de woestijn. Ik schilderde dit een paar weken voor ik viel. Het verhaal over Jacob is, dat hij weg moest bij zijn ouders door dingen die hij zelf had gedaan. In het schilderij zit verdriet om het verliezen van contact met familie (figuren rechts op het schilderij). Hij droomt terwijl hij met zijn hoofd ligt op een steen. Er komen in de droom allemaal engelen. Die engelen helpen hem op dat moment (in het hier en nu). Zij helpen hem om door te zetten, het vol te houden en geven hem perspectief op de toekomst.
|
|
|
|
- Een Kaart voor elke Dag
|
|
Een glimlach. Een cadeau dat met je meegaat
|
|
De kaartjes van Esther geef ik graag mee aan mensen na een massage met coaching. Vaak is er in het lichaam verbinding gemaakt met iets uit het verleden. Mensen zijn letterlijk en figuurlijk aangeraakt. En nemen dat weer mee hun leven in. z’n klein kaartje, is een mooi gebaar. Het zegt. Je bent gezien in de diepte van je zijn. in een diepe emotie.
|
Direct is er associatie, een verhaal, een herkenning. Z’n kaartje gaat mee in de portemonee, hangt thuis op de spiegel en is een herinnering en een aanmoediging om niet te vergeten zelf verbinding te houden met dat deel wat aandacht nodig heeft. Liefdevolle zorg. Het kaartje nodigt mensen uit zelf te zorgen, zoals ik heb voorgedaan.
|
|
Tjitske Volkerink - Christelijk Spiritueel Centrum
|
|
|
- Een Kaart voor elke Dag
|
|
|
"Een Kaart voor elke Dag" is verkrijgbaar via onze website Kaart voor elke dag - Kunst uit geweld en kost €8,50 (exclusief verzendkosten). Tevens zijn er mooie ansichtkaarten verkrijgbaar 6 voor €4,00 (exclusief verzendkosten).
|
|
|
|
|
|
