Janneke Nijboer
Liever luisteren? Klik dan hieronder op ‘Afspelen’.
Ik ben wie jij bent
Ik ben wie jij bent.
Jij met je aarzelend erkennen
dat het niet deugde,
en dat je bang bent, nog steeds,
dat je vol van schaamte zit,
dat je niet weet wat je met
jouw lijf aan moet, dat jouw kompas van vertrouwen in mensen verstoord is.
Ik ben wie jij bent.
Jij met jouw diepe twijfel over jezelf en jouw verwoestende vragen;
Had ik dan niet, kon ik dan niet?
Ik ben wie jij bent.
Jij die hapt naar adem om te spreken, en snakt naar bevrijding
uit dit eenzaam zwijgen.
Kintsugi
Daar zat ik met de brokken. Alles uit elkaar gevallen.
Elk verhaal dat ik dichtte,
het lichaam dat het samenhield, gebarsten onder druk
van de angst, uiteengevallen scherven en fragmenten.
Stuk
voor stuk – wat ding gemaakt was – er in kruipen
er door heen wringen,
open halen aan de scherpe randen. Nog een keer, en
nog een keer, en weer. Voorzichtig oppakken fragmenten herinnering.
Stuk
voor stuk bekijken,
in het licht houden, liefhebben, bekijken, in het licht houden, liefhebben, bekijken,
in het lichthouden, liefhebben.
Stuk
voor stuk gezien worden, getroost, verbonden met
de gouden draad uit de hemel. Al de scherven en fragmenten aan EEN.
Nachtangst
Toen ik dacht dat het voorbij was, na al het harde werken,
kwam de nachtangst me bezoeken. Zou het dan nooit verdwijnen?
Het lichaam weet
Dat mijn lichaam het nooit vergeten zou en de herinneringen zich zouden inslijten in mijn trouwe lijf,
wist ik zeker vanaf het eerste moment.
Het was alsof alle details als bange wezels wegvluchtten en ingewand werden onder mijn verhullende huid.
Na jaren willen ze eindelijk mijn lijf verlaten, door elke porie zich naar buiten wringen. Het is tijd om ze te laten gaan,
vandaag kan ik hun pijn verdragen.