Esther Veerman
Liever luisteren? Klik dan hieronder op ‘Afspelen’.
De cirkel lijkt rond wanneer diep in de nacht het lichaam aangeeft dat de motor kapot is.
Wat komt er eerst?
Komt de angst voor de benauwdheid of was er de ademnood voor de schreeuw om hulp?
Al lang geleden leerde ik dat de lichaamscellen hun eigen herinneringen hebben en ook hun verhalen teruggeven.
Lichaam en geest lijken niet van elkaar te scheiden.
Zou het helpen om het een ander te dempen met pillen of raak ik dan nog meer de kluts kwijt en dwaalt mijn geest dan diep in het donker nog verder weg in angstland?
Jaren geleden heb ik al zoveel stappen gezet om van herbelevingen herinneringen te maken en daarin ben ik ook redelijkerwijs geslaagd.
Het kind dat zo eenzaam en verlaten, naakt en totaal onbeschermd daar alleen ligt kan ik nu zelf verzorgen en bij me nemen.
En toch roept ze dikwijls naar me,
en vraagt me naar het genoeg.
De verbinding met leven en liefde blijft een kwetsbaar koord.
Wat een leven lang geleden voelt – schreef ik – dat de liefde van mensen om mij heen pijn deed, omdat zij mij niet wilden laten stilvallen.
Hoe ongelofelijk is hun liefde gebleken,
hun doorzettingsvermogen en kracht,
want nog altijd zijn we verbonden en ben ik hier.
Gebroken maar niet kapot,
geschonden maar niet vernietigd.
Ja waar de sporen van het geweld zo zichtbaar zijn,
daar is ook mijn kracht.
Waar de heilloze woorden neergeregend waren in mijn kwetsbare kinderziel,
braak land en opgedroogde bronnen waaruit geen traan meer kon vloeien,
daar vindt opnieuw ontroering haar weg en ontspringt nieuwe hoop om de liefde die mij bereikt ondanks alles.
De liefde die mij bereikt wil ik niet opgeven.
Hoe moeilijk ik het soms ook vind.
Elke dag opnieuw uitvinden en doorgeven.
Omdat ik wil dat het geweld stopt.
Eens ooit. En overwonnen wordt.