Klaas Veen

Niemands kinderen Je kunt het geloven of niet, maar het is een fabel dat ouders altijd van hun kinderen houden. Het is een onderwerp waar niet of nauwelijks over gesproken wordt – niet door de ouder(s), maar ook niet door het verwaarloosde kind zelf, dat de illusie van liefde nodig heeft om te kunnen overleven. Ouders gebruiken hun kinderen vaak voor hun eigen welzijn. Het kind krijgt een zware rol toebedeeld in het kwetsbare huwelijk van zijn ouders en draagt zo bij aan het gezinsevenwicht. Kinderen zijn dan de steunpilaren van hun ouders in plaats van dat zij zelf steun ontvangen; ze groeien op in een privé-oorlogsgebied en proberen te overleven. Daarom heb ik dit Portret genoemd: Niemandskind, naar een gelijknamig boek over dit onderwerp van de auteur, Carolien Roodvoets.

Uiterlijk niets aan te zien, ontvangt ze van niemand steun. Ze voelt zich leeg en misbruikt. Een gestolen jeugd. Ik heb gemerkt, dat het juist wereldwijd, kunstenaars zijn die grote maatschappelijke verschijnselen in hun kunst verwerken. Dat is een dominerend onderdeel van kunst.