Marie Louise van Buel
Jaren geleden stopte mijn proces van creëren.De reden, behalve een paar praktische en eenvoudig te tackelen obstakels was voor mij toen niet helder. Nu kijk ik daar anders naar. Ik was, gedreven door de liefde voor mijn echtgenote, gaan wonen in de stad waar ik jarenlang seksueel misbruikt ben. Daarnaast heb ik me meer dan volledig gestort op het werk voor het Vrouwenplatform Kerkelijk Kindermisbruik en doorliep ik zelf ook het traject van de klachtenprocedure. Het was slopend en uiteindelijk volgde in januari 2013 het grote instorten.
Dit voorjaar ben ik na al die jaren weer voorzichtig begonnen met creëren. Dit heeft geresulteerd in een serie met de titel: “Remember your Wings”. De noodzaak om deze werken te maken spreekt uit de titel: het creatieproces én de werken zelf, herinneren mij eraan dat ik mijn innerlijke vleugels heb én ze mag gebruiken om een weg te vinden naar leven in vrijheid; een leven zonder bepaald te worden door mijn trauma’s. Het kunstenaarschap en het creëren is voor mij, ondanks de innerlijke drijfveer, geen vanzelfsprekendheid. Dit heeft te maken met de nog steeds geldende invloed van mijn dader. Eén van zijn tactieken was mij te isoleren van mijn familie via onze gedeelde liefde voor de kunst.
Overleven kon en kan ik, dat is bewezen. Maar geloven in de mogelijkheid van een leven in vrijheid en veiligheid, met ruimte voor wie ik ben en daarin te kunnen en mogen groeien, los van de trauma’s? Dat blijft tot nu toe een een hel(s)e klus. Wat degene die mij ondersteunen in dit proces ook zeggen, ik heb het nodig mijzelf regelmatig te herinneren aan mijn vleugels. Werken met echte vleugels van echte vogels en hen een tweede leven geven, helpt mij daarbij. Wellicht kunnen deze objecten ook anderen ondersteunen tijdens hun processen.
Alle dierlijke materialen die ik gebruik zijn afkomstig van dieren die dood zijn gevonden, aangereden of door mijn katten thuisgebracht. Ze zijn door mij tijdens alle stadia van het proces in dankbaarheid en met respect behandeld.
Marie Louise