Sabina

Ik heb altijd graag getekend. De noodzaak van het tekenen is echter toegenomen door de vele ervaringen met geweld. Ik troost mezelf met papier en krijt. Het liefst trek ik me terug in mijn binnenwereld, waar het veilig is. Tekenend gaat alles weer stromen. Ik word er blij van. Het is bevredigend en verrijkend als er iets moois uit mijn handen komt en ik iets moois tegenover de lelijkheid in de deze wereld heb gezet.

Ik heb er dertig jaar voor nodig gehad het juk van mijn jeugd van me af t werpen. Het is frustrerend dat ik telkens op wrede wijze uit mijn teken-bel getrokken word door uitkeringsinstanties die met hun vuile rapporten, stigmatisering en dreigbrieven dat juk steeds weer terug op mijn schouders leggen. Niemand schijnt te snappen hoe de dreigementen van de overheid oude wonden steeds opnieuw openrijten. Tekenen voelt dan wel eens als dweilen met de kraan open.

Maar ik heb stille hoop dat de Sprookjes van Sabine het gaan winnen.