Yannic Besten
Mijn naam is Yannic Besten. Op 11 april 1988 ben ik geboren in Apeldoorn. Mijn jeugd was tot mijn 12 jaar rustig
en mijn ouders beschermden mij zoveel als ze konden. Toen ik naar de middelbare
school ging, zakte ik in elkaar, de verandering was me teveel, ik kreeg last van
angsten en depressies. De meeste tijd probeerde ik een gewone jongen te zijn, maar
dat lukte niet, ik had niet door dat ik hooggevoelig was. En dat heeft altijd veel energie
gekost. Mijn omgeving kon ook niet herkennen wat er me was, daardoor kreeg ik veel
etiketten opgeplakt door deskundigen; autisme, adhd, depressie en de daarbij horende
medicatie heb ik allemaal gehad. Als jonge vent vocht ik om mee te mogen doen met
iedereen, dat lukte alleen niet mede door de medicatie, en dat gaf een sociale afstand
tussen mij en anderen. Ik kwam met de verkeerde mensen in aanraking en raakte
verslaafd aan cannabis rond mijn 14. Vanaf toen ging het hard, zodanig dat ik op
mijn 20 zwaar aan de alcohol verslaafd raakte, heel jong dus. Deze situatie kon ik
echter niet onder ogen komen en ik ben gaan vechten, voornamelijk innerlijk. Rond
mijn 25 belandde ik in het ziekenhuis met een ontstoken alvleesklier en lever.
Daarvoor had ik thuis in wanhoop en dronkenschap mijn hele lichaam bedekt met
tekeningen en teksten. De dokter die me onderzocht in het ziekenhuis zag dit en zei,
“jong, wat heb jij het zwaar”, ik weet dit nog goed. En toch is het tekenen heel
belangrijk voor me geworden en gebleven. Helaas is de medicatiebehandeling die in
het ziekenhuis opstartte met opiaten, ook een langdurige verslaving geworden.
Op dit moment moet ik leven met het feit dat ik door mijn geschiedenis een
verslavingsgevoelige jongeman ben geworden. Dat aspect zal mijn leven lang met
me meereizen. Ook al is het nog steeds overleven en ben ik meerdere malen op het
randje van de dood geweest, ik word sterker door alle afkickprogramma’s die ik doe.
Ook al zijn enkelen niet geslaagd, maar naarmate ik ouder word slaagt er steeds meer.
De diepe eenzaamheid die verslaving met zich meebrengt probeer ik tot uitdrukking te
brengen in mijn werk. Alle emoties komen langs. Littekens van binnen en buiten
zullen niet verdwijnen en wil ik op deze wijze delen. Dat is de enige manier waardoor
ik niet verhard, maar ermee kan leren leven en het voelt fijn om te kunnen zeggen dat
dit een keuze is. Vooral het afgelopen jaar sinds ik afgekickt ben van de harddrugs
die mij een fantasie leven boden. In mijn hoofd worden ze nog elke dag
aangeboden, maar ik neem een andere, heilzame afslag.
Ik heb altijd getekend en zal daar nu ik clean ben ook zeker mee door gaan, schilderen
is heerlijk omdat het een gevoel geeft van ongekende vrijheid, geen lijntjes maar
kleuren. Het werk dat ik hier toon is dan ook pas het begin.